strona główna baza prawa podatkowego . . . emisja obligacji w rachunkowościemisja obligacji w rachunkowości

Emisja obligacji w rachunkowości 

W ustawie o rachunkowości nie została podana bezpośrednio definicja obligacji, gdyż uwzględnione zostało tam szersze pojęcie – instrumentu finansowego, przez który rozumie się kontrakt, który powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron pod warunkiem, że z kontraktu zawartego między dwiema lub więcej stronami jednoznacznie wynikają skutki gospodarcze, bez względu na to, czy wykonanie praw lub zobowiązań wynikających z kontraktu ma charakter bezwarunkowy albo warunkowy.

Obligacja należy do wspomnianych wyżej instrumentów finansowych, można ją zdefiniować na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach jako dłużny papier wartościowy emitowany w seriach, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wobec właściciela obligacji („obligatariusza”) i zobowiązuje się wobec niego do zwrotu pożyczonej kwoty oraz spełnienia określonego świadczenia.

W przypadku obligacji świadczenie to może mieć charakter pieniężny lub niepieniężny – jest ono traktowane jako wynagrodzenie za udzieloną pożyczkę, uwzględniające utracone korzyści oraz ryzyko. Świadczenie może mieć również charakter niepieniężny, np. prawo do zamiany obligacji na akcje emitenta (obligacje zamienne) lub prawo pierwszeństwa do objęcia kolejnych emisji obligacji (obligacje wymienne).

Emisja obligacji stanowi jeden ze sposobów pozyskania środków przez przedsiębiorstwa. Wartość nominalna obligacji jest podstawowym zobowiązaniem emitenta z tytułu zaciągniętej pożyczki. Cena emisyjna obligacji jest to cena, po jakiej emitent sprzedaje obligacje na rynku pierwotnym. Obligacje mogą być sprzedawane po cenie emisyjnej równej wartości nominalnej i wtedy nazywają się obligacjami kuponowymi. Obligację mogą być również sprzedane powyżej wartości nominalnej (z premią) lub poniżej wartości nominalnej (z dyskontem). Cenę wykupu obligacji można zdefiniować jako cenę, po jakiej emitent dokonuje ich wykupu - najczęściej jest ona równa wartości nominalnej obligacji, jednak wykup może nastąpić po cenie wyższej lub niższej, jeżeli emitent tak postanowi i określi w warunkach emisji.

Obligacja powinna zawierać w szczególności:

• powołanie podstawy prawnej emisji,
• nazwę (firmę) i siedzibę emitenta, miejsce i numer wpisu do właściwego rejestru albo wskazanie jednostki samorządu terytorialnego,
• nazwę obligacji i cel jej wyemitowania, jeżeli jest określony,
• wartość nominalną i numer kolejny obligacji,
• opis świadczeń emitenta, ze wskazaniem w szczególności wysokości tych świadczeń lub sposobu ich ustalania, terminów, sposobów i miejsc ich spełniania,
• oznaczenie obligatariusza - przy obligacji imiennej,
• ewentualny zakaz lub ograniczenie zbywania obligacji imiennej,
• datę, od której nalicza się oprocentowanie, wysokość oprocentowania, terminy jego wypłaty i miejsce płatności - jeżeli warunki emisji przewidują,
• oprocentowanie, oraz warunki wykupu,
• zakres i formę zabezpieczenia albo informację o jego braku,
• miejsce i datę wystawienia obligacji,
• podpisy osób uprawnionych do zaciągania zobowiązań w imieniu emitenta przy czym podpisy te mogą być odtwarzane sposobem mechanicznym.

Obligacje można wyemitować poprzez złożenie propozycji nabycia obligacji zarówno w ramach oferty publicznej jak i dowolny inny sposób. Propozycja nabycia obligacji powinna zawierać następujące elementy: