Słownik
Opłata miejscowa
Opłata miejscowa pobierana jest od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych:
- w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach, a także
- w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej
– za każdy dzień pobytu w takich miejscowościach.
„Z kolei osoby fizyczne przebywające dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska, zobowiązane są do uiszczania opłata uzdrowiskowej. Od osób tych nie pobiera się opłaty miejscowej.
Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalne warunki (klimatyczne i krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób we wskazanych celach), jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową, uwzględniając zróżnicowanie warunków regionalnych i lokalnych. Rada gminy ustala w drodze uchwały miejscowości odpowiadające określonym w przepisach warunkom, w których pobiera się opłatę miejscową, oraz stawki dzienne, które nie mogą przekroczyć kwot określonych w ustawie”*. Opłat miejscowej i uzdrowiskowej nie pobiera się m.in.:
- od osób przebywających w szpitalach,
- od osób niewidomych i ich przewodników,
- od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej oraz
- od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych.
„Rada gminy może wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe niż wymienione w ustawie oraz zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa, określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso”*.
Opracowane na podstawie:
Dzwonkowski H. (red.), Prawo podatkowe, Warszawa 2010, s. 263 – 264.
